ليه كل دا بيحصلى يارب انا حقيقى مش عارفة !
انا بنت عندى ٣٠ سنة ، اسمى فيروز ، اتولد فى قرية فى صعيد مصر ، حكايتى بدات لما ماتحبتش ايوة ماتحبتش من اهلى قبل اى حد كنت طول عمرى بعانى من التفرقة ابويا وامى دايما مش شايفنى انا ماعرفتش يعنى ايه حب ! مش قادرة احكى من كم الوجع الى حاساه دلوقتى هما الى دمرولى حياتى دلوقتى انا معايا ابن وهطلق كل دا هحكيهولكو بالتفصيل ،،، كان فى تفرقة ودايما انا درجة تانية اتعودت على الجفاء اخدت فترة فى حياتى فاقدة الامل وماعنديش اى نوع من انواع الثقة وبخاف وبترعش ف الكلام وباخد بالساعات الف ف الطرحة علشان يبقى شكلى حلو كانو دايما بيقولولى انى هطلق وارجع تانى بسبب انى جافة وكلنا كدا بس هما كانو مش بيعقدو غيرى ،،فى الفترة دى قربت من ربنا ولبست الخمار وحياتى كانت وحشة برضو دخلت ثانوية عامة فاتتنى هندسة على درجة علشان انا طول عمرى فقرية وحظى وحش فى كل حاجة،، اصريت انى ادخل كلية خاصة مش فبلدى وسافرت وعانيت من المجتمع الى كان دايس عليا لان متوسطة الجمال وماعنديش اى قوة ف شخصيتى ،، على فكرة كان كل هدفى ابقى محبوبة من الاولاد وبنت مرغوبة بس بادب لانى كنت متربية وطبعا عمرى ماكنت مرغوبة خالص وكانت معايا اجمل بنت من وجهة نظرهم فامكنش حد بيعبرنى كانهم مش شايفنى تعبت نفسيا كتير كنت بس قولت لنفسى انى لاوم اجيب مجموع علشان الى زى مالهاش غير كدا ،، دايما بتالم وحاسة انى مرفوضة من المجتمع وحاسة انى مش هجوز لان اهلى كانو بيقولولى كدا انى هبقى زى عمتى الى ماتجوزتش ، كل اصحابى كانو واعيين لمصلحتهم وعايشين وانا كنت بموت كل يوم بسبب الافكار الى اهلى طلعونى عليها حاسة انى لوحدى وحتى لو مش لوحدى كنت بحاول ابقى كدا وعلى طول عصبية وعايزة اخد حقى وبخسر ناس كتير علشان ماحسش انى اقل منهم ، واتخرجت بامتياز وكنت فاكرة انى هشتغل دورت لما حفيت كنت بروح الشركات بنفسى اسالهم لو عايزين ، لحد مااخدت كورسات واشتغلت ، اه بالمناسبة صحبتى الى كانت جميلة اخدوها معيدة لانها كانت الاولى وانا التالتة ، على فكرة فكرة كلمة التالتة دى مناسبة جدا ليا لانى دايما درجة تالتة ف كل حاجة ، واشتغلت كام شهر كان كل همى اجمع عريس ماكنتش بركز انى اتعلم خالص وسبت الشغل لانى كنت لوحدى فيه لان اغلب الناس سابوه الشركة ودا بسبب صاحبها كان مادى ومش بيدى اى حد حقة وطبعا مش بعرف اتعامل وسبت الشغل وقعدت ف البيت وعاااانييت لان ابويا كان عايزينى اصرف على نفسى قعدت فترة حولى سنة وبعديها دورت على شغل فى القاهرة واتحايلت عليهم وسافرت ،،، وهنا محتاجة اقف وقفة لكم المعاناة النفسية والالم والوحدة وانى مرفوضة دايما ،، روحت القاهرة عملت انترفيو واتقبلت من غير سبب كدا المدير قبلنى علشان من الصعيد وكان فاكر انى ههتم بالشغل واشتغل باديا وسنانى ، سكنت فى سكن ودا الم نفسى لوحده كنت متقبلة الوضع وكنت بشتغل وطبعا مهتمة جدا بلبسى ومكياجى اكتر من الشغل وكله كان ملاحظ دا ،، بدات اخد على الناس وكان ف زميل ليا نقريبا كدا كان مرتاحلى لانى صعيديلة بدات نتكلم وكنت فاكرة والحياة كانت حلوة كنت تقريبا بروح الشغل علشانه وحبيت حياتى برغم معاناة السكن بحد ماجتلى بنت مريضة نفسيا ف الاوضة وخوفت جدا ودورت على سكن تانى من كتر وجعى مش قادرة احكى وعايزة انسى الايام دى سكنت مع بنات مايعرفوش يعنى ايه تربية وربنا وانا كنت بخاف جدا من الناس دى كنت ببكى وبعانى كل يزم وكان بعيد جدا عن شغلى بس الود دا كان بيهون عليا شوية لانى كنت مش عارفة تقريبا كدا بحبه ،،،،،،
تابعونى علشان تعرفو بقية قصتى والى بيحصلى كل يوم
